سخن سبز

ارتباط چشمی، شکلی از زبان بدن است که در هنگام برقراری ارتباط نقش زیادی دارد. به غیر از ” صحبت کردن” ما با “زبان بدن” نیز با دیگران ارتباط برقرار میکنیم. زبان بدن بیش از کلمات در مهارت های ارتباطی صحبت می کند. از قدیم گفته اند: “چشم ها دروغ نمیگویند” بنابراین چشمان ما در مورد ما و عقاید واقعی مان صحبت می کنند. ارتباط چشمی در سخنرانی یکی از قدرتمند ترین ابزارها برای ساخت پل ارتباطی با مخاطبان است. با این حال، بیشتر سخنرانان این فرصت را با نگاه کردن به صفحه نمایش, سقف و یا زمین هدر می دهند.

تماس چشمی برای شخصی که در حال گوش دادن به صحبت های شماست , اطلاعات فراهم می کند. مثلا  ارتباط چشمی بیش از حد می تواند شما را  تهاجمی و سلطه جو نشان دهد. یا تماس چشمی کم به مخاطب القا می کند که شما هیچ علاقه ای به صحبت کردن با او ندارید. اغلب مهارت ارتباط چشمی در سخنرانی نادیده گرفته می شود و از آن هنگام برقراری ارتباط با مردم استفاده نمی شود. تجار موفق، سیاستمداران و سخنرانان بزرگ همگی استاد ارتباط چشمی اند.

هنر ارتباط چشمی یک هنر بسیار مشکل در عین حال حیاتی برای برقراری ارتباط موثر است. در این مقاله راه کار هایی ارائه می شود تا مهارت ارتباط چشمی تان را بهتر کنید.

چگونه از ارتباط چشمی در سخنرانی استفاده کنیم؟

ارتباط چشمی با تمام مخاطبان

سعی کنید به تمامی مخاطبان نگاه کنید. اگر قرار است برای چندین نفر سخنرانی کنید ، ارتباط چشمی می تواند بین افراد مختلف به طور نامنظم و غیر قابل پیش بینی انجام شود. به هر نفر سه تا پنج ثانیه نگاه کنید و سپس نگاهتان را به طرف فرد دیگری ببرید.

بهتر است به یک نفر تا زمانی که احساس کنید دارد به حرف های شما گوش می دهد نگاه کنید. سپس به آرامی نگاهتان را به سمت شخص دیگری در میان جمعیت ببرید.  با دیدن اشاره های سر و نگاه های مخاطب می توانید به این نتیجه برسید. همچنین با نگاه کردن به مخاطب, مطمئن می شود طرف صحبت های شما اوست .

اگر قرار باشد برای مخاطبان بسیار زیادی سخنرانی کنید، بدیهی است که نمی توانید با هر کسی به طور مجزا ارتباط چشمی برقرار کنید. خوشبختانه باید بدانید زمانی که به طور مستقیم به یک فرد در جمع نگاه می کنید، در واقع افراد اطراف و پشت سر او هم– (گروهی که  در آن منطقه قرار دارند) –احساس می کنند شما دارید به آن ها نگاه می کنید.

در سخنرانی با مخاطبان زیاد و زیر نور صحنه، زمانی که نمی توانید چشمان مخاطبان را خوب ببینید باید تظاهر کنید دارید این کار را انجام می دهید.

تماس چشمی و اعتماد به نفس

یکی از ابزارهای قدرتمند برای نشان دادن اعتماد به نفس و اعتقاد راسخ ، تمرکز روی تماس چشمی است. هنگامی که تماس چشمی کمی  با مخاطبان خود داشته باشید از نظر آن ها حرف هایتان اعتباری ندارد و کمتر می توانند حرف هایتان را باور کنند. همچنین بی اعتماد به نفس به نظر می رسید. هنگامی که به چشمان فردی نگاه میکنید ، نشان می دهید در برقراری ارتباط اعتماد به نفس کافی و به حرف هایی که می زنید باور دارید. با احساس اعتماد به نفس شما ناخوداگاه جسورانه تر عمل می کنید.

ارتباط چشمی در سخنرانی و تمرکز مخاطب

هنگامی که با مخاطبین تماس چشمی بر قرار نمی کنید، آنها هم کمتر  به شما نگاه می کنند. وقتی به شما نگاه نکنند کم کم حواسشان پرت موضوع دیگری می شود. در نتیجه دیگر نمی شنوند که شما چه می گویید.

هنگامی که به چشمان کسی نگاه میکنید، به احتمال زیاد او نیز به شما نگاه می کند، در نتیجه به شما گوش می دهد و  پیام تان را دریافت می کند.

تعامل با مخاطب بوسیله ارتباط چشمی

هنگامی که مخاطبان ببینند شما با چشمانتان چهره هایشان را نگاه میکنید. احساس میکنند که با شما در تعامل هستند. آنها احساس می کنند می توانند با نگاه های تحسین بر انگیز شما را تشویق کنند و یا با اخم کردن یا بالا انداختن ابروها به شما بگویند با حرف هایتان موافق نیستند و یا در مورد حرفی که زدید تردید دارند. برای داشتن یک گفتگو موفق با مخاطبان خود، باید به سیگنال هایی که می فرستند پاسخ دهید. برای مثال، هنگامی که شک و تردید را در چهره هایشان دیدید، بگویید: ” می دونم باورش براتون سخته ، اما قول می دهم که متقاعدتون کنم!”

در ابتدا ممکن است یاد گرفتن ارتباط چشمی در سخنرانی کمی عجیب به نظر برسد. اما با تمرین “هنر ارتباط چشمی” خواهید دید که این مهارت برایتان  تبدیل به یک عادت شده است. عادتی که به شما قدرت می دهد.

آموزش سخنرانی و فن بیان را بیاموزید

توجه مخاطب یکی از اصول موفقیت یک سخنرانی است که یک سخنران با ذکاوت با یادگیری مهارت فن بیان و آموزش سخنرانی اصولی باید در این زمینه مسلط شود

فرض کنید شما در یک جلسه حضور دارید و فردی نیز آمار فروش فصل گذشته را ارائه می دهد.

او چه مدت می تواند توجه شما را جلب نماید؟ اگر شما به موضوع علاقه داشته و فرد نیز سخنران خوبی باشد، شما می توانید حداکثر به مدت 7 الی 10 دقیقه به سخنرانی وی توجه کنید. اگر شما علاقه ای به موضوع سخنرانی نداشته و فرد نیز سخنران خسته کننده ای باشد، در این صورت شما به سرعت علاقمندی خود را از دست داده و فقط می توانید 7 ثانیه به سخنرانی وی دقت کنید.

اگر افراد وقفه کوتاهی داشته باشند، در این صورت آنها می توانند 7-10 دقیقه دیگر نیز توجه شما را مجددا به خود جلب کنند و همانطور که می دانید این مدت زمان در طی یک سخنرانی بسیار ارزشمند می باشد.

اگر تابحال در سخنرانی های Ignite یا Pecha Kucha شرکت کرده اید، شما به قدرت 7-10 دقیقه پی خواهید برد.

این سخنرانی ها شرایطی را فراهم می آورند که فرد در مدتی کوتاه سخنرانی خود را به صورت کاملا برنامه ریزی شده ارائه می دهد. در طی یک جلسه Ignite، هر سخنران برای ارائه 20 اسلاید، 5 دقیقه فرصت دارد که در این صورت مدت زمان ارائه هر یک از اسلایدها 15 ثانیه می باشد. اسلایدهای به طور خودکار تعویض می شوند، بنابراین سخنران ملزم به پیروی از قوانین می باشد. سخنرانی های Pecha Kucha نیز مشابه می باشند. در این دسته از سخنرانی ها 20 اسلاید وجود دارند و فرد باید هر یک از اسلایدها را در مدت 20 ثانیه ارائه دهد.

در این رویدادها، سخنرانی ها توسط چندین سخنران ارائه می شوند. من به تازگی در یک جلسه Ignite شرکت نمودم که در عرض 1.5 ساعت ارائه شد و 15 سخنران مختلف آن را مدیریت می کردند. یکی از دلایلی که منجر به تاثیرگذاری این دو نوع سخنرانی می گردد، این است که هر یک از بخش های سخنرانی در مدتی کمتر از 7 دقیقه ارائه می شوند. زمانی که هر پنج دقیقه یکبار، موضوع و سخنران تعویض شوند، توجه به سخنرانی آسان تر می گردد.

تغییرات و وقفه های کوچکی ایجاد کنید

یک سخنرانی عادی بیش از 7-10 دقیقه می باشد. برخی از سخنرانی ها بیش از یک ساعت به طول می انجامند. این بدین معناست که شما باید هر هفت دقیقه یکبار اقدامی انجام دهید تا بتوانید توجه مخاطبین را به سخنرانی جلب کنید.

بسیاری از اوقات رخ می دهد که سخنران کاهش توجه مخاطبین را فراموش می کند. به عنوان یک سخنران، شما تجربه بسیار متفاوتی در مقایسه با مخاطبین خود دارید. آدرنالین شما در حال افزایش می باشد، زیرا شما در حال ارائه سخنرانی بوده و حرکت می کنید. مخاطبین نیز بر روی صندلی های خود نشسته و ذهن آنها به تمام موضوعات مورد علاقه خود معطوف می شود.

 

6 روش برای ایجاد وقفه های کوچک

به منظور جلب توجه افراد، شما باید هر هفت دقیقه یکبار تغییری را در سخنرانی خود ایجاد کنید. روش های متعددی برای انجام این کار وجود دارند و برخی از آنها بسیار جزئی و ساده می باشند. در اینجا به برخی از آنها اشاره می کنیم:

1. استراحت کوتاهی داشته باشید:

   اگر سخنرانی شما بیش از 60 دقیقه است، شما باید چند استراحت کوتاه داشته باشید. این بدین معنا نیست که این استراحت ها باید بسیار طولانی و در حد 20 دقیقه باشند. شما می توانید استراحت های 5 دقیقه ای داشته باشید.

2. یک اقدام تعاملی داشته باشید:

   در سخنرانی های خودم، من تمریناتی کوچکی را ایجاد می کنم که صرف نظر از تعداد افراد حاضر، قابل انجام می باشند. برای مثال، در طی یکی از سخنرانی هایم، تصویری از یک شیر آب قدیمی با دو دسته را به آنها نشان دادم که یکی از آنها برای باز کردن آب گرم و دیگری برای آب سرد بود. من از مخاطبین درخواست کردم تا جهتی که باید دسته ها را به منظور داشتن آب ولرم بچرخانند را بنویسند. ما سپس احتمالات را مورد بررسی قرار دادیم (چهار روش برای چرخاندن دسته ها وجود دارد) و من هر یک از آنها را با دست به آنها نشان دادم. من از نتایج برای معرفی موضوع بعدی استفاده کردم که به مدل های ذهنی مربوط می شد.

3. از مخاطبین یک سوال بپرسید:

   اگر یک دقیقه زمان سپری نموده و سوالی را از مخاطبین بپرسید، این مدت زمان نیز همانند یک وقفه و استراحت کوتاه خواهد بود. اگر تعداد افراد حاضر در سالن بسیار زیاد باشد، شما می توانید سوالی نظیر “چند نفر از شما….” پرسیده و از آنها بخواهید دست خود را بلند کنند.

4. به محل دیگری بروید:

   به جای قدم زدن بر روی سکو، چند دقیقه در یک نقطه ایستاده و به سخنرانی خود ادامه دهید. سپس می توانید جای خود را تغییر داده و موضوع سخنرانی را تداوم بخشید. شما می توانید مدت زمان تغییر مکان را نیز بر مبنای 7 دقیقه تنظیم کنید.

5. موضوع را تغییر دهید:

   توقف نموده و بگویید: “اکنون قصد دارم در مورد موضوعی کاملا متفاوت صحبت کنم.”

6. داستان تعریف کنید:

   داستان ها منجر به جلب توجه افراد می گردند. در طی سخنرانی، از داستان های جالب استفاده کنید. اطمینان حاصل کنید که داستان ها کوتاه بوده و به موضوعی که قصد سخنرانی در مورد آن را دارید، مرتبط باشند.

برای دنبال کردن ما کلیک کنید

تا به حال به این موضوع فکر کرده‌اید که چرا یادگیری مهارت‌های اداره و ارائه مطالب در سخنرانی تا این حد فرّار است؟ چرا سخنرانی مثل بسیاری از مهارت‌های روزمره نظیر رانندگی یا شنا کردن به یاد نمی‌ماند و هر چه قدر هم که خبره و متبحر باشید باز هم این مهارت در صورت عدم تمرین و دوری از فضای سخنرانی ضعیف می‌شود؟ این در حالی است که بسیاری از سخنرانان بر ضعف‌های خود در سخنرانی واقف نیستند و خیلی از اوقات ناهماهنگی و عدم تاثیرگذاری نطق خود را انکار می‌کنند. فکر می‌کنید مسیر تسلط بر مهارت‌های سخنرانی تا کجا ادامه داشته باشد؟

فرآیند یادگیری نه فقط سخنرانی، بلکه هر مهارت دیگری چهار مرحله منحصر به فرد دارد که به یادگیری عمقی آن کمک می‌کند. اگر سخنران یکی از این مراحل را نادیده بگیرد مثل این است که یکی از ستون‌های ساختمان را نادیده گرفته و بنای مهارت خود را بر هیچ پایه‌گذاری کرده است. چنین بنایی چه قدر ماندگاری دارد؟!

این مراحل را در مطلب اختصاصی امروز دانشگاه زندگی با هم مرور می‌کنیم. تا پایان همراه ما بمانید و ببینید نقاط ضعف یا قوت شما دقیقا در کدام یک از این مراحل قرار دارد؟

4 مرحله اصلی تا تسلط بر مهارت‌های سخنرانی

بر اساس تئوری‌های یادگیری که در دهه 1960 تا 1970 شکل گرفته است هر نوع یادگیری و مهارتی که انسان بخواهد کسب کند دارای 4 مرحله اصلی است:

ناسازگاری ناخودآگاه

• فرد مهارت ندارد (به عنوان مثال شایستگی کسب یک مهارت را ندارد)
• فرد برای کسب مهارت یا یادگیری آگاهی کافی نداشته است ( مثلا از عدم صلاحیت خود بی‌خبر بوده است)
• فرد مهارت ارزیابی دانش یا مهارت‌های خود را ندارد و فرق بین دو انسان ماهر و غیرماهر را نمی‌داند

ناسازگاری آگاهانه

فرد در مرحله دوم هنوز ناقص است؛ اما نسبت به مرحله دوم از نواقص موجود آگاه شده و اهمیت و ارزش کسب مهارت و یا دانش خاص را فهمیده است.

سازگاری آگاهانه

فرد در مرحله سوم به لیاقت و شایستگی کافی جهت کسب مهارت یا دانش رسیده است. شخص در این مرحله قادر است از دانش خود استفاده کند؛ اما برای تثبیت آن به تکرار نیاز دارد

سازگاری ناخودآگاه

فرد در این مهارت به اندازه کافی در کسب مهارتی نظیر سخنرانی خبره شده است و می‌تواند با تسلط بر مهارت‌های سخنرانی به تنهایی و بدون هیچ مشکلی اقدام کند.

4 مرحله یادگیری در کسب مهارت سخنرانی

سخنرانی هم مثل مهارت‌های دیگر به هر 4 مرحله نامبرده نیاز دارد تا نهادینه شود؛ واگرنه مثل علوم فرّاری می‌شود که شب امتحان مطالعه می‌شوند و هیچ کاربردی جز در روز امتحان ندارند.

افرادی که برای اولین بار در مسیر یادگیری تا تسلط بر مهارت‌های سخنرانی قدم برمی‌دارند راه خود را با یادگیری اصل ناسازگاری ناخودآگاه شروع می‌کنند. مرحله اول یادگیری که فرد در آن:

• سخنران حرفه‌ای نیست و سخنرانی‌هایش موثر واقع نمی‌شود؛ اما خودش از این موضوع آگاه نیست
• اصول و نکات کلیدی آموزش سخنرانی و مهارت فن بیان را نمی‌داند و قادر نیست فرق بین سخنران خبره و بی‌تجربه تشخیص دهد
• نمی‌داند چه قدر تسلط بر مهارت‌های سخنرانی می‌تواند روی پیشرفت کاری و زندگی‌اش تاثیر بگذارد

عبور از مرحله اول یادگیری سخنرانی به مرحله دوم

برای عبور از مرحله اول باید اهمیت یادگیری مهارت‌های سخنرانی را بدانید و به مهارت‌های دیگران احترام بگذارید. چه طور؟

اولین چراغ سبز برای عبور از مرحله اول توجه به بازخوردهایی است که می‌گیرید. مثلا همین جمله شروع خوبی برای یادگیری مهارت‌ها است “اگر می‌خواهی از نهایت ظرفیتت در محل کار استفاده کنی باید مهارت سخنرانی را بیاموزی”

برخی از افراد بازخوردها را انکار می‌کنند و هرگز از این مرحله عبور نمی‌کنند. مثلا عده‌ای معتقدند برای سخنرانی کردن قرار نیست چرچیل دوم باشند و به مهارت‌های فعلی خود اعتماد دارند؛ در حالی که هرگز مهارت‌هایشان قابل‌ قبول نبوده است

از آن جایی که تسلط بر مهارت‌های سخنرانی آسان نیست ممکن است این فرآیند زمانبر باشد

عبور از مرحله دوم یادگیری سخنرانی به مرحله سوم

برای عبور از مرحله دوم به سوم تنها نمی‌توانید به باورهای خودتان نسبت به مهارت سخنرانی و بازخوردها اکتفا کنید. در این مرحله باید مهارت‌ها را بیاموزید و با تمرین و تکرار، این مهارت را در خود تقویت کنید:

• برای یادگیری مهارت‌های سخنرانی از کتب و سایت‌های به روز (نظیر وب سایت دانشگاه زندگی) استفاده کنید
• در انجمن‌های مرتبط عضو شوید
• در سمینارها و همایش‌هایی که با موضوعات مرتبط برگزار می‌شوند حضور یابید
• از مربی یا استاد سخنرانی و فن بیان کمک بگیرید

در طول یادگیری و به مرور زمان اعتماد به نفستان به عنوان یک سخنران رشد می‌کند و بالا رفتن اعتماد به نفس به شما جرئت حضور در سخنرانی‌ها و خودنمایی را می‌دهد. در همین مرحله به رشد نسبی رسیده‌اید؛ اما ممکن است هر بار با بازخوردهایی نسبت به تسلط بر مهارت‌های سخنرانی خودتان رو به رو شوید که شما را با چالش‌هایی رو به رو کند. نگران نباشید. شما تنها یک مرحله تا کسب بصیرت کافی در مهارت‌های سخنرانی فاصله دارید.

عبور از مرحله سوم یادگیری سخنرانی به مرحله چهارم

عبور از این مرحله به مرحله آخر همان مهارتی است که سخنرانان در طول سال‌های متمادی و بعد از سخنرانی‌های فراوان به دست می‌آورند. مهارتی که با فن بداهه گویی در سخنرانی همراه می‌شود و شما را از هر متن و تمرین و تکراری که روزهای اول برای هر سخنرانی داشتید بی‌نیاز می‌کند.

چراغ سبز در این مرحله برای رسیدن به مرحله نهایی یک واقعه منفرد نیست؛ بلکه تمرین و تکرارهای فراوان و برگزاری سخنرانی‌های متعددی است که در طول سال‌ها رخ می‌دهند.

در مرحله چهارم سخنران به بینش عمیقی از کار خود رسیده است. او با تمایلات و علایق مخاطبان خود آشنا شده است و می‌داند مخاطبانش مطابق با تغییرات روز دوست دارند چه چیزهایی را از سخنران بشنوند. در این مرحله جزئیاتی مثل آمادگی متن سخنرانی، ساخت اسلاید برای سخنرانی و یا تمرین و تکرارهایی که رو به روی آینه یا در سالن مشابه سخنرانی انجام می‌شدند ممکن است توسط سخنران نادیده گرفته شوند

با دانشگاه زندگی همراه شوید

سخنرانی یک مهارت است:

ما اگر بخواهیم در کار یا حتی در زندگی خود موفق باشیم، باید سخنرانی کردن را یاد بگیریم. این یک مهارت ضروری در زندگی همه ی ما است. مهارتی که یادگیری آن لازم و ضروری است.

شاید با خودتان فکر کنید که سخنرانی فقط این است که مقابل یک جمع بزرگ بایستیم و صحبت کنیم. درست است، اما این فقط یک نوعی از سخنرانی است. ولی سخنرانی فقط این نیست. حتی ما گاهی اوقات در جمع دوستان و همکارانمان بحث و گفتگو می کنیم و این هم نوعی سخنرانی کردن به شمار می رود. در واقع هر زمان که با یک یا چند نفر در یک موقعیت حرفه ای قرار می گیریم و صحبت می کنیم، در حال سخنرانی هستیم.

سخنرانی از هر نوعی که باشد، برای ما فرصتی به وجود می آورد تا استعدادهای خود را نشان دهیم. همچنین باعث بهتر شدن روابطمان می شود و مهارت های ارتباطی ما را افزایش می دهد. مهم تر از همه اینکه این مهارت، اعتماد به نفسمان را در همه ی ابعاد زندگی افزایش می دهد.

اشتباهاتی که مخاطبان از آنها خوششان نمی آید:

1. هدف نداشتن: برخی از سخنرانان برای مخاطبان توضیح نمی دهند که هدفشان از موضوع و بحث سخنرانی چیست و به چه چیزی می خواهند برسند؟
2. نامتناسب بودن موضوع سخنرانی با مخاطبان: اگر ما مخاطبان خود را نشناسیم و در مورد موضوعی که در حوصله ی آنها بگنجد سخن نگوییم، آنها احساس خستگی می کنند و از اینکه در جلسه سخنرانی شرکت کرده اند پشیمان می شوند.
3. فقط استفاده از پاورپوینت: گاهی اوقات سخنرانان به جای اینکه خودشان در جلسه صحبت کنند، یک پاورپوینت با مطالب بسیار زیاد و حجیم تهیه می کنند و در طول جلسه فقط به اجرای پاورپوینت می پردازند. این کاملاً اشتباه است، چون مخاطبان آمده اند تا صحبت ها را از زبان ما بشنوند. در کنار سخنان خود می توانیم از پاورپوینت هم بهره بگیریم.
4. سخنرانی با لحن یکنواخت: سرعت و شدت صدای ما در کل جلسه سخنرانی نباید یکسان و یکنواخت شود چون باعث خستگی و کسل شدن مخاطبان می شود.
5. عدم آمادگی برای سخنرانی: باید قبل از سخنرانی آمادگی لازم را بدست آوریم تا بتوانیم مطالب را به بهترین شکل ارائه دهیم.
6. نداشتن نظم: اگر اطلاعاتی که به مخاطبان می دهیم، منسجم و در ارتباط با یکدیگر نباشند، آنها به ما گوش نخواهند داد و چیزی یاد نخواهند گرفت.
7. عدم برقراری ارتباط با مخاطبان: باید با مخاطبان ارتباط برقرار کنیم تا بتوانیم توجه و تمرکز آنها را جلب کنیم.
8. به طول انجامیدن سخنرانی: بهتر است سخنرانی خود را آنقدر طولانی نکنیم که همه خسته شوند و فقط منتظر این باشند که جلسه تمام شود. بهتر است کمی زودتر از اتمام وقت، آن را به پایان برسانیم.
9. استفاده نادرست از جک و لطیفه: اگر می خواهیم جک و لطیفه بگوییم باید با سلیقه ی حضار هماهنگی و مطابقت داشته باشد. در غیر اینصورت از گفتن آن پرهیز کنیم. قبل از شروع سخنرانی، خطوط قرمز و حساسیت های مخاطبان را بشناسیم و به خطوط قرمز آنها احترام بگذاریم و از بیان لطیفه که به زیر پا گذاردن خطوط فرمز مخاطبان می انجامد، خودداری کنیم.

برای دیدن مقالات بیشتر آموزش فن بیان اینجا را کلیک کنید

از آنجا که انسانها در اجتماع زندگی می‌کنند تعاملاتی نیز با هم دارند و برقراری ارتباط با افراد مقوله‌ای اجتناب ناپذیر در سطح جامعه است. بشر از زمانی که زندگی اجتماعی را تجربه کرده ناگزیر از برقراری ارتباط با همنوعان خود بوده است. ارتباط بنیان و اساس شکل‌گیری جامعه انسانی است و بدون آن هرگز لفظ جامعه انسانی معنا و مفهوم پیدا نمی‌کند. امروزه در دنیایی زندگی می‌کنیم که ناگزیر از ارتباط و برخورد با دیگران هستیم و مسلما در زندگی امروزی هیچ کسی نمی‌تواند بدون کمک و یاری دیگران نیازهای خود را برطرف کند. در عصر حاضر ارتباط با مردم و جلب رضایت آنها از جایگاه مهمی برخوردار است.در این بین عذرخواهی به عنوان فرهنگ فراموش‌شده بین مردم همواره جایگاه خالی‌اش احساس می‌شود. خصوصا وقتی که این مردم مخاطب باشند و شما سخنران و لازم شود به عذرخواهی کردن از مخاطبانبپردازید!

برای برخی از سخنرانان جمله “هرگز عذرخواهی نمی‌کنم” تبدیل به قانون محکمی شده است که قصد ندارند به هیچ وجه آن را زیر پا بگذارند. با وجود این رویکرد سه سوال اساسی پیرامون عذرخواهی کردن از مخاطبان و لزوم آن در طول سخنرانی مطرح می‌شود:

1. قانون محکمی پشت عذرخواهی کردن یا عذرخواهی نکردن وجود دارد؟
2. اگر نباید عذرخواهی کنیم چه چیزی مانع از عذرخواهی ما می‌شود؟
3. تحت چه شرایطی می‌توان عذرخواهی کرد؟

این مطلب کمک می‌کند تا یک بار برای همیشه درباره عذرخواهی کردن از مخاطبان اطلاعات کسب کنید.

عذرخواهی کردن از مخاطبان در طول سخنرانی: بایدها و نبایدها

خیلی از اوقات سخنرانی به بهترین شکل شروع می‌شود. مثلا با یخ‌شکنی مخاطبان وارد بحث می‌شوید و در ادامه با ترفندهای مختلفی مثل اپیستروف و تکرار در فن بیان گفتگو را جذاب‌تر می‌کنید.

مسئله اصلی در عذرخواهی کردن آن است که اساسا چه مشکلی پشت این عذرخواهی‌ها وجود دارد. در وهله اول باید دید که با وجود مشکلاتی که از پس عذرخواهی کردن ممکن است ایجاد شود چرا خیلی از سخنرانان بی‌پرده عذرخواهی می‌کنند؟

مشکلات پشت عذرخواهی کردن از مخاطبان برای سخنران

دو دلیل اصلی که بابت آن‌ها توصیه می‌شود معمولا در سخنرانی عذرخواهی نکنید عبارتند از:

1. عذرخواهی کردن از مخاطبان دستاورد چندانی به دنبال نخواهد داشت
2. با عذرخواهی کردن فقط اعتبار سخنران زیر سوال رفته است

 

عذرخواهی کردن دقیقا مثل وارد کردن بخش‌های اضافی نظیر اسلاید، دیتا و یا ابزارهای پشتیبان در سخنرانی است. دقیقا مثل زمانی که از خودتان می‌پرسید اضافه کردن این اسلاید به بهبود فرآیند سخنرانی کمک می‌کند یا نه.

عذرخواهی کردن از مخاطبان هم دقیقا به این صوت است. با این تفاوت که اضافه کردن بخشی به عنوان عذرخواهی از سخنران هیچ دستاورد قابل‌ توجهی به دنبال نخواهد داشت. وقتی که بابت یک اشتباه در سخنرانی یا متخصص نبودن در زمینه‌ای از سخنرانی عذرخواهی کنید آن موقع است که مخاطبان معترض می‌شوند دقیقا چرا به این بخش پرداخته‌اید.

 

تحت شرایط خاص آیا مجاز به عذرخواهی هستیم؟

موقعیت‌های خاصی وجود دارد که سخنران بسته به شرایط می‌تواند عذرخواهی کند. برای سنجش این موقعیت‌ها شاید بهتر باشد این سوالات را به ترتیب از خودتان بپرسید:

اولا: آیا مخاطبان می‌دانند علت عذرخواهی شما از آن‌ها چیست؟

تجربه ثابت کرده است که هرگز نباید به مخاطبانتان حالات روحی خود را اعتراف کنید. مثلا هرگز نگویید عصبانی هستید؛ چون غالبا از وضعیت روحی شما بی‌خبر هستند! آن‌ها نمی‌توانند تا وقتی که نشانه خاصی از شما ندیده‌اند دلشوره‌هایتان را درک کنند و با شما هم‌دردی داشته باشند.

بخش مهمی از عذرخواهی کردن از مخاطبان به برنامه‌های سخنرانی مربوط می‌شود. مثلا هرگز بابت یک بخش از سخنرانی که فراموش کرده‌اید درباره آن سخن بگویید عذرخواهی نکنید؛ چون تنها شما می‌دانید که باید این بخش را می‌گفتید اما طبق برنامه پیش نرفته‌اید! بنابراین توصیه می‌کنیم هرگز دست‌پاچه نشوید و با آرامش روند فعلی را حفظ کنید.

 

ثانیا: علت عذرخواهی شما تاسف است یا از روی اضطراب؟

اگر می‌شد احساسات عمیق و درونی شما سخن بگویند بعد از عذرخواهی کردن چه چیزی بیان می‌شد؟ مثلا بعد از عذرخواهی بابت رد شدن یکی از اسلایدها ابراز تاسف می‌کردید؟!

در چنین شرایطی باید منطقی فکر کنید. مثلا باید این اعتماد به نفس را در خودتان به عنوان سخنران به وجود آورده باشید که با دیدن اسلایدهای قبلی، مخاطبان به کیفیت کار شما پی برده‌اند و بنابراین نیازی به عذرخواهی نیست؛ چون کسی به تک اسلایدی که ناخواسته رد شده است توجه نمی‌کند.

 

تنها راه حلی که برای جلوگیری از این عذرخواهی‌های ناخواسته وجود دارد کسب آمادگی پیش از سخنرانی به طور کامل است. این تمرین و تکرار قبل از سخنرانی اعتماد به نفس کافی در شما به وجود می‌آورد تا این که حتی در چنین شرایطی مجبور به عذرخواهی کردن از مخاطبان نباشید.

آموزش سخنرانی را کلیک کنید